Artsen in Wuhan concludeerden een jaar geleden dat behandeling met Hoge Doses IntraVeneus (=rechtstreeks in een ader) toegediende Vitamine C (HDIVC) uitstekend werkt bij COVID19. Patiënten herstelden aanzienlijk sneller en het sterftepercentage lag aanzienlijk lager. Dit is geen verrassing voor wie bekend is met de literatuur over vitamine C.
De autoriteiten bestelden maar liefst 50.000 kg vitamine C bij DSM voor de behandeling van patiënten.
Maar wacht! Is dat niet roekeloos? Hadden ze het supplement niet eerst strikt moeten verbieden tot er gerepliceerd peer-reviewed grootschalig prospectief dubbelblind gerandomiseerd placebogecontroleerd onderzoek beschikbaar is over de werking bij COVID19?
Nee, want er is al 80 jaar bewijs van de uitstekende veiligheid (ook bij megadoses) en werkzaamheid van voldoende hoge en gespreide doses bij infecties. Tot het tegendeel bewezen is, moeten we er vanuit gaan dat dit supplement ook bij COVID19 net zo veilig en werkzaam is.
Prettige bijkomstigheid is dat vitamine C praktisch, goedkoop en onmiddellijk beschikbaar is in nagenoeg onbeperkte hoeveelheden. Als er daarnaast empirisch (=uit de praktijk) bewijs is dat het ook bij COVID19 veilig en werkzaam is, hoort dat ruimschoots voldoende te zijn om het te adviseren.
Grondig wetenschappelijk onderzoek vergt veel doorlooptijd. Wie geconfronteerd wordt met een probleem dat zowel ernstig als dringend is, kan zich niet permitteren om op de resultaten te wachten. Dat hoeft ook helemaal niet zolang er onschadelijke middelen beschikbaar zijn die tenminste redelijk bewijs van werkzaamheid hebben.
Dr. Vladimir Zelenko zegt, “I would rather be empirically/anecdotally alive than academically dead.”
Moeten we grondig wetenschappelijk onderzoek willen? Jazeker! Moeten we dat onderzoek als de wiedeweerga opstarten voor zover dat nog niet gedaan is?[1] Absoluut! Moeten we wachten op de uitkomsten van dat onderzoek voordat we een middel adviseren? Niet als het een bekend middel betreft dat zeker onschadelijk en waarschijnlijk werkzaam is.
De bevolking hoort niet onnodig te lijden of sterven, omdat de autoriteiten eerst perfect bewijs eisen voordat ze een onschadelijke behandeling toestaan/adviseren.
Van onbekende medicijnen en vaccins moeten we aannemen dat ze onveilig en niet werkzaam zijn tot het tegendeel overtuigend bewezen is. Daarbij geldt, ‘Baat het niet, dan schaadt het mogelijk enorm’.
Goede en wijze autoriteiten eisen daarom een torenhoge bewijslast voordat nieuwe medicijnen en vaccins toegelaten en grootschalig geadviseerd worden (tenzij er echt geen beter alternatief is). Dat geldt nog meer als het middel geadviseerd wordt aan jonge gezonde mensen, die statistisch een minuscuul risico lopen ernstig ziek te worden of te overlijden.
Samengevat
De vereiste bewijslast hoort (1) evenredig te zijn met het risico van een optie en (2) omgekeerd evenredig met de schadelijkheid van het beste alternatief. (Als het risico onbekend is, neem dan aan dat het hoog is.)
Als een bekend supplement als vitamine C zeker niet schadelijk is en mogelijk/waarschijnlijk wel levens redt (bij voldoende hoge en gespreide doses), adviseer het dan, zelfs als er slechts minimaal bewijs voorhanden is of het werkzaam is bij COVID19.
Een onbekend medicijn of vaccin kan heel schadelijk zijn. Dat openbaart zich soms pas na verloop van tijd. Eis daarom maximaal bewijs van veiligheid en werkzaamheid voordat je het adviseert, zeker als er veel betere alternatieven voorhanden zijn.
Advies hoort primair gebaseerd te zijn op (1) het patiëntbelang en maatschappelijk belang, en (2) risico versus beloning. Eis minimaal bewijs als de patiënt/maatschappij niks te verliezen en alles te winnen heeft. Eis maximaal bewijs als de patiënt/maatschappij veel te verliezen (b.v. potentieel schadelijk nieuw medicijn) en weinig te winnen heeft (b.v. statistisch gering risico van ziekte).
Voetnoten
[1] In februari 2020 zijn in China 3 wetenschappelijke studies goedgekeurd naar de behandeling met intraveneus toegediende vitamine C.
Frank Ploegman's blog 