Ik nomineer Julia Hartley-Brewer voor de Nobelprijs voor in het bijzonder de manier waarop zij professor Paul Elliott interviewt of beter gezegd, doorzaagt.

Elliott blijft maar beweren dat omdat antilichamen in het bloed afnemen, opbouw van natuurlijke groepsimmuniteit kansloos is en strengere maatregelen per se moeten komen tot er een vaccin is. Iedere keer komt hij met irrelevante zaken op de proppen, maar Hartley-Brewer brengt hem steeds weer terug naar de kern.

Zij onderbreekt hem regelmatig, maar precies op het juiste moment en om de juiste reden. Ze doet het alleen als hij geen enkele poging doet om haar terechte vraag te beantwoorden en de aandacht afleidt. Ze wordt niet onbeschoft maar verlangt simpelweg dat hij haar vraag beantwoordt.

NB: Vooral politici zijn er meesters in om te doen alsof ze een vraag beantwoorden, maar dat ondertussen niet te doen (zonder dat het al teveel opvalt) als het hen niet goed uitkomt. In de op waarheid gebaseerde film Frost/Nixon uit 2008 wordt dat uitstekend getoond. Het is de taak van een uitstekende interviewer om de interviewee bij de les te houden, anders neemt de interviewee een loopje met je.

De ‘argumenten’ van Elliott

De beweringen van Elliott gaan steeds volgens het stramien: ‘water is nat, dus we moeten strengere maatregelen nemen tot er een vaccin is’. De keer erop is het: ‘gras is groen, dus …’ Daarna is het ‘ijs is koud, dus…’ Daarna is het ‘de hemel is blauw, dus…’ Het eerste deel van de bewering is steeds een feit, maar dat staat los van de bewering die erop volgt.

Continue reading →