Prof. dr. John Ioannidis: tenminste 90% positieve PCR testresultaten is klinisch fout

Prof. dr. John Ioannidis windt er geen doekjes om: de corona PCR-test levert tenminste 90% klinisch fout positieve uitslagen op. In gewoon Nederlands: tenminste 90% van de mensen met een positieve uitslag is niet ziek of besmettelijk.

Tenminste 33.300 van de 37.000 positieve testresultaten van afgelopen week zijn mensen die hooguit wat virusresten in de bovenste luchtwegen hebben. Zij en hun huisgenoten gaan voor niks in quarantaine. Tenminste 90% van het bron- en contactonderzoek is vermoedelijk voor niks.

De PCR test kan een extreem hoge analytische sensitiviteit en specificiteit hebben. Dat betekent dat hij zelfs enkele stukjes specifiek genetisch materiaal in een monster kan vinden. Dat is best knap, maar doet er niet toe.

We hebben een test nodig die heel goed op klinisch relevante uitkomsten test, namelijk of iemand COVID heeft en/of corona besmettelijk is. Dat doet de test zoals hij nu ingesteld staat voor geen meter, anders waren er niet tenminste 90% klinisch foute positieven.

Het testen van mensen zonder klachten maakt de kans op klinisch foute positieven extreem hoog. RIVM wijst daar ook op. Maar zelfs bij griepachtige klachten is de kans zeer hoog, omdat COVID klachten haast identiek zijn aan die van andere virussen. Zelfs het verlies van geur en smaak blijkt niet specifiek voor corona.

Een positieve corona PCR test wijst bijvoorbeeld niet op corona besmettelijkheid/ziekte bij iemand die klachten heeft door het rhinovirus en slechts wat virusresten van corona bij zich draagt.

Geen van dit alles is nieuw. Dr. Patricia Bruijning wees er maanden geleden al op:

De test zoals die nu is, is eigenlijk niet ontwikkeld om hem op deze manier in te zetten. Dus krijg je dat er heel veel aan opgehangen wordt terwijl je je eigenlijk moet afvragen of dat helemaal terecht is. … De test is in feite een beetje te streng voor dit doel omdat je eigenlijk alleen maar geïnteresseerd bent om mensen die besmettelijk zijn voor anderen er tussenuit te kunnen vissen.

De test is niet “een beetje te streng”, maar heel erg veel te streng.

In de NY Times stond 3 maanden geleden:

The standard tests are diagnosing huge numbers of people who may be carrying relatively insignificant amounts of the virus. Most of these people are not likely to be contagious. … In three sets of testing data that include cycle thresholds … up to 90 percent of people testing positive carried barely any virus, a review by The Times found.

Nobelprijswinnaar Michael Levitt zegt, “A super-sensitive molecular-detection method like PCR finds signs of the virus on people who are neither sick nor able to infect others.”

De disproportionele maatregelen die de wereld teisteren, worden gebaseerd op een test die hooguit in 10% van de gevallen klinisch juist is. Dit noemen de experts ook wel de Gouden Standaard.

Wybren van Haga stelt al vele maanden terechte vragen, maar wordt uiterst vakkundig aan het lijntje gehouden door kabinet en OMT.

De ultragevoelige test vindt iedere splinter en wij denken op basis van het resultaat een hele boom gevonden te hebben. De test moet heel veel minder gevoelig ingesteld worden en de virusload (=hoeveelheid genetisch materiaal in het monster) moet vermeld worden op de uitslag.

Zie ook

Wiens brood men eet, diens woord men spreekt

Wiens brood men eet, diens woord men spreekt

Over de hele wereld is van wetenschappers weinig tot geen kritiek te horen op het corona overheidsbeleid. Zwijgen is instemmen toch? Achter de schermen blijkt echter veel kritiek te zijn… waar niet naar geluisterd wordt.

Emeritus professor Beda Stadler (voormalig directeur van de afdeling immunologie op de universiteit van Bern, Zwitserland) heeft zich publiekelijk zeer kritisch uitgesproken. (Hier staat zijn brief in het Engels) Hij bevestigt dat zijn kritiek wijd gedeeld wordt onder voormalig collega’s en legt in onderstaande video (vanaf 25 min) uit waarom zij zich toch gedeisd houden.

De nog actieve wetenschappers blijken overwegend afhankelijk van overheidssubsidies. Als ze zich nu negatief uitspreken, kunnen ze de volgende subsidieronde(s) wel op hun buik schrijven. Vaarwel carrièrevooruitzichten.

Ik kende het gezegde “Wiens brood men eet, diens woord men spreekt” al jaren. Als jij hierna geen geld meer krijgt tenzij jouw onderzoek resultaat X oplevert, rolt resultaat X er meestal op miraculeuze wijze uit. Les 1 bij het bestuderen van artikelen is dan ook: kijk naar de belangenconflicten.

Tot nu toe leefde ik in de illusie dat publiek gefinancierd onderzoek WEL onbevooroordeeld is. Van die illusie ben ik inmiddels genezen. Ik snap nu ook waarom het bijna uitsluitend gepensioneerde professoren zijn die geen blad voor de mond nemen: hun pensioen en carrière zijn al zekergesteld. Zij hebben geen toekomstige subsidies meer te verliezen.

Een voorbeeld is emeritus hoogleraar experimentele immunologie Pierre Capel die zich hier uitspreekt.

Ivor Cummins vertelt hier over een senior immunoloog uit Ierland die off the record zei dat corona is als een erge griep, dat de mensen die sterven nagenoeg uitsluitend bejaard zijn en onderliggend lijden hebben, en dat de reactie buiten alle proporties is.

De emeritus professoren nemen geen blad voor de mond. De nog actieve experts houden hun mond om hun carrière en persoonlijk leven te beschermen.

“For nonconformity the world whips you with its displeasure.”
— Ralph Waldo Emerson

De vooraanstaande professor John Ioannidis aan de Universiteit van Stanford, die misschien wel ‘s werelds beroemdste epidemioloog is, heeft al vroeg in de corona pandemie op basis van bloedonderzoek gepubliceerd dat het infectie sterftegetal veel lager ligt dan iedereen dacht. Het blijkt namelijk dat veel meer mensen dan iedereen dacht, de besmetting hadden. Deze mensen zijn er niet aan gestorven en in veel gevallen hadden ze helemaal geen symptomen gehad. De kritiek die werd afgevuurd op Ioannidis’ concept artikel en nog meer op hemzelf, was snoeihard. Dit artikel concludeert:

“Ioannidis will almost certainly emerge from this imbroglio with his reputation as a rigorous researcher restored, but the level of vitriol being aimed at his work is causing others in the medical community to self-censor, as a number of doctors and researchers have acknowledged to us. This is the worst possible outcome during a pandemic when there is so much yet to be learned.

Ioannidis, right or wrong, has raised difficult questions, in the best tradition of science. Silencing him is an enormous risk to take.