Eind februari 2020 was er een uitbraak van schurft onder de bewoners van een verpleeghuis in Toronto. Alle bewoners kregen het voorgeschreven medicijn tegen deze aandoening: ivermectine.

Het personeel had geen ivermectine genomen en vele van hen kregen COVID19. Bij ieder ander verpleeghuis zou dit geleid hebben tot massale sterfte onder de bewoners. Zij hebben tenslotte intensieve zorg nodig waarbij het personeel onvermijdelijk dichtbij moet komen. Ze vormen bovendien de extreem hoogrisicogroep voor C19 vanwege hun vergevorderde leeftijd en meervoudig onderliggend lijden.

Geen van de bewoners werd echter ernstig ziek. De enige plausibele verklaring is dat ivermectine hen beschermd heeft.

De moeder van de vrouw die deze casus vertelt, werd positief getest maar had geen ernstige klachten. Ze overleed uiteindelijk wel, maar waarschijnlijk door verwaarlozing, niet door C19. Het personeel was namelijk doodsbang om besmet te raken, dus wilde niet bij de moeder in de buurt komen en staakte (bijna) alle zorg.

De vrouw vond het vanzelfsprekend geen enkel probleem dat haar moeder ivermectine kreeg, want het heeft tenslotte geen nadelen. Ze eiste geen perfect wetenschappelijk bewijs van werkzaamheid, want dat is irrelevant als iets toch geen nadelen heeft. Dit gezonde verstand is momenteel ver te zoeken.