In een verpleeghuis in Colombia kregen begin augustus, 59 bewoners COVID19. Wereldwijd hebben dit soort uitbraken tot grootschalige sterfte geleid, omdat de bewoners tot de extreem hoogrisicogroep behoren vanwege hun leeftijd en onderliggende aandoeningen.

Van de 59 besmettingen overleed echter niemand en zelfs niemand hoefde op de IC opgenomen te worden! Waar werd die goede uitkomst door veroorzaakt? Alle bewoners kregen ogenblikkelijk een combinatietherapie van veilige, werkzame, goedkope en beschikbare medicijnen. Het betrof in dit geval ivermectine, nitazoxanide en aspirine (werkt o.a. stollingsremmend, ontstekingsremmend en pijnstillend).

Was het niet roekeloos om deze mensen medicijnen aan te bieden die zich over vele decennia en miljarden doses als veilig en onschadelijk hebben bewezen? Was het niet beter geweest om iedere behandeling strikt te verbieden totdat ‘perfect’ wetenschappelijk bewijs beschikbaar is? Zijn de betreffende artsen geen kwakzalvers die vervolgd moeten worden vanwege het bieden van keuzevrijheid? Nee, nee, en nee.

De betrokkenen realiseerden zich donders goed dat zij de luxe van tijd niet hebben. Als over maanden of jaren het perfecte wetenschappelijke bewijs eindelijk binnen is, zijn de patiënten al lang overleden aan deze ziekte.

De betrokkenen hebben het minst slechte gedaan met de kennis en middelen die op dat moment beschikbaar waren. De patiënten verkeerden in een acute levensbedreigende situatie en kregen middelen aangeboden die zeker veilig en waarschijnlijk werkzaam zijn. Goede (maar niet ‘perfecte’) kennis over de noodzaak, veiligheid en werkzaamheid was op dat moment al beschikbaar, ook in relatie tot COVID19.

Het is zeker niet laakbaar om medicijnen aan te bieden die (bijna zeker) onschadelijk zijn en mogelijk helpen, maar het is wel laakbaar om dat niet te doen. De patiënt en/of diens familie dient volledig geïnformeerd te worden over de voor- en nadelen, kansen en beperkingen, en onzekerheden. Vervolgens moeten zij zelf kunnen kiezen welke behandeling het wordt.

Iedere patiënt heeft recht op toegang tot de best beschikbare opties, ook als opties (nog) niet ‘perfect’ wetenschappelijk onderbouwd zijn. Het is tenslotte hun leven, niet dat van de arts of de bureaucraten. Het lijkt mij dat de meesten deze keuzevrijheid niet alleen op prijs stellen, maar zelfs essentieel vinden.

Sommigen willen dat hun arts voor hen beslist. Anderen overwegen alleen opties die ‘perfect’ wetenschappelijk bewezen zijn. Dat is prima, maar het blijft hun keuze.

Artsen horen zich dienstbaar op te stellen, maar hoeven wat mij betreft echt niet overal aan mee te werken, zoals bij een patiënt die een (peperdure en giftige) chemokuur eist als behandeling tegen een lichte verkoudheid. Dat is hier overduidelijk niet aan de orde.

Het aanbieden van de best beschikbare behandeling(en) leidt altijd tot een vorm van succes. Als het werkt, is het leven van de patiënt gered. Mochten de genoemde medicijnen niet helpen, dan schaden ze ook niet, want ze hebben zich tenslotte als uiterst veilig bewezen en er is geen enkele reden om aan te nemen dat dat bij C19 anders zou zijn. De artsen hadden dan in ieder geval hun patiënt het maximale aangeboden.

In beide gevallen heeft de patiënt maximale regie over zijn/haar eigen leven gehad. En in beide gevallen hebben artsen wat kunnen leren. (Of ze er ook daadwerkelijk van leren, blijkt alles behalve vanzelfsprekend te zijn.) Deze kennis kunnen ze inzetten om toekomstige patiënten beter te helpen.